gitme isteği

 

İnsan nereye giderse gitsin; canı hep evini çekiyor. Ya da bende durum böyle. Hani gezmeyi de severim, sevmem değil. Haftasonu gelsin ve biz maailece ayak yoralım isterim. Belki birçok insanın öylesine geçip gittiği belki hiç uğramadığı bir yerde bile yapılacak pek çok şey bulabilirim. Hele geçenlerde bir gece karnımız  acıktı. Saat gece bir falan. Hadi dedik köfteciye. Pırtlanguç hepimizden önce hazır, kapıda. Giyindik,gittik yedik, şarkı söyleyerek geldik, mide fesatı geçirmeye ramak kala uyuduk.

Her seferinde "ıııhh bir daha çocuk milletiyle dışarı çıkmayacağım" diye kendime yeminler de verdirsem; Musti'siz tadı olmuyor. Onsuz gidersek sanki kel gibi kaldığımı hissediyorum. Onun için her seferinde aynı eziyeti çekeceğimi bile bile onsuz gitmiyorum...gidemiyorum.

Dışarıda vakit geçirdik mi güzel geçiririz de, insan yine de evini özlüyor. Evime girdiğimde kabuğuma çekilmiş gibi hissediyorum kendimi. Daha bir güvende. Daha bir mutlu.