28 Kasım 2010 Pazar

Zeynep Özgü - versiyon 2





Tam diyecektim ki; ilk defa tokasını kafasında tutan bir kıza rastladım." Ben demeye kalmadan o açtı saçlarını. Bıraktı pürüm püskül. Söyleyecek şarkısı, anlatacak cümleleri varmış. "Aşk" şarkısını söylüyormuş. Şaşdım kaldım. Ben bile söyleyemiyorum o şarkıyı diyorum. ("ben bile" derken neyi kastettim acaba?) İnişleri- çıkışları var o şarkının, zor diyorum (iniş-çıkış derken pardon?Sanki kırk yıllık şarkıcıyım. Peh peh!)

 
Sonra biz konuşurken o başlıyor mırıldanmaya; "Aşk, dööön ölümmen." Bakınca biz, nazlanması da boşa değil hani. Sonuçta çok tatlı. Tam yeme kıvamında. Bakmasınlar bana diyor annesine. Biz birbirimizle konuşur gibi yaparken, aslında hep onu dinleyiveriyoruz. Çocuk tımbırtısına alışkın bu kulaklar ne de olsa.

Giderken onlar, çekmediğime yanıyorum; kalpli montunu. Böyle ufacık ufacık kalpleri var üstünde. Biri bana alsa havalara uçacağım cinsten. Ağlıyor ağlıyor bir müddetçe. Hani demem o ki; aynı bütün çocuklar. Bozulmasın oyunları, azalmasın etraflarında ki hiçbir kalabalık duygusundalar.
 

5 yorum:

  1. ne tatlı bakıyor öyle, maşşallah.

    aydan

    YanıtlaSil
  2. bu zeytin gözlü poaça kız çok tatlıydı ya çook...

    YanıtlaSil
  3. nasılsa büyünce o kdr çözemiyecek saçlarındaki tokayı savursunlar dursun hatta bırakmasınlar dağınık gezsinler istiyorum çocuklar hele aşk şarkısını söyleceklerse ;)

    YanıtlaSil