şiir gibi oldu bu yazı

Ta kendisi oluyorum ben;

Kabartma tozunu gözlerine bile bile patlatan,

Her açmısın diye sorduğumda "ıııh" rutinini bize yaşatan, 

Ayağına giydirdiğim çorabı füze hızıyla fırlatan,

"Anne haydii" dediğinde "hayır oğlum, şimdi işimiz var" dediysem bunu anında krize dönüştüren,

Azıcık bir şey izlemeye daldığımızda, onu unuttuğumuzu düşünüp gidip cart diye televizyonu kapatan,

Hoşuma gidiyor diye "hadi oğlum anneciğim de bir kez daha" dediğimde inadına şımaran,

Bize her kızdığında evdeki takımları bir bir bozan, kıran

Uykunun dibine düşmüşken uyumamak için çığırtkanlıkta desibel rekoru kıran,

Gün içinde en az bir kez tırlatmadan senin yatağa yatmamanı sağlayan,

"arabalarını topla" dediğimde, bir kez olsun toplayarak bana evde sözümün dinlendiği gururunu daha hiç yaşatmamış olan,

İstediği müzik değilse, o anda çalan güzel şeyi burnumdan, kulağımdan getiren,

o çocuğun annesi oluyorum ben. Ta kendisi.

Şu listeyi istesem daha da uzatmamı mümkün kılan, ama!

İşte bana bu ama'yı da dedirten bir çocuğun annesiyim de. Baktığım her çocukta Musti'yi görmemi sağlayan, koca koca adamlarda bana onu hayal etttiren evladın annesiyim.